میزان بهره مندی فراگیران از محتوای برنامه های گزارش صبحگاهی و عوامل مرتبط با آن در دانشگاه علوم پزشکی تهران

مقدمه: گزارش صبحگاهی، در کنار راند های بالینی و آموزش های سرپایی از روش های رایج، مفید و ارزشمند (استاندارد طلایی) در آموزش بالینی است. این روش دارای شاخصه ها و استانداردهایی است که وقتی کامل باشد در کمک به یادگیری دانشجویان پزشکی نقش مؤثری را ایفا می کند. هدف از این مطالعه، بررسی برنامه گزارش های صبحگاهی در بخش های داخلی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران، و نظرات فراگیران د رمورد بهره مندی از این جلسات و عوامل مرتبط با آن است. روش ها: در این مطالعه توصیفی مقطعی، ساختار برنامه های گزارش صبحگاهی و میزان بهره مندی 300 نفر از کارآموزان و کارورزان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران از محتوای این برنامه ها در سال 90-1389 مورد بررسی قرار گرفت. ابزار گردآوری داده ها یک پرسشنامه پژوهشگر ساخته بود که اعتبار آن با نظر متخصصین و پایایی آن با محاسبه ضریب آلفای کرونباخ تأیید شد. داده ها با استفاده آزمون های مجذورکای و students t test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: میانگین هر یک از متغیر های اصلی مورد بررسی به ترتیب زیر بود: ساعت شروع (8 صبح)، مدت (یک ساعت)، تعداد جلسات در هفته (5 بار)، تعداد بیماران در هر جلسه (3 بیمار)، و مدت معرفی هر بیمار (20 دقیقه). فرد معرفی کننده بیمار اکثراً کارورز، نوع بیماران معرفی شده بیماران مشکل و مدیر جلسه یکی از دستیاران بودند. وضعیت تهویه، گرمایش، سرمایش، نور و صدای محل برگزاری جلسات مطلوب و وضعیت محل استقرار استادان معمولاً در ردیف جلو و پشت به مخاطبین بود. مخاطبین اصلی جلسه نامشخص بودند و متخصصین رشته های دیگر اکثراً در جلسات حضور نداشتند. میزان بهره مندی کلی فراگیران از جلسات: 55 نفر (3/18 درصد) زیاد، 152 نفر (7/50 درصد) متوسط و 93 نفر (31 درصد) کم بوده است. اکثر شاخص های ساختاری گزارش صبحگاهی با میزان بهره مندی مخاطبین ارتباط معناداری داشتند( 05/0p<). نتیجه گیری: علی رغم انطباق ساختار برنامه های گزارش صبحگاهی در بخش های داخلی دانشگاه علوم پزشکی تهران با بیشتر نتایج مطالعات مشابه، لازم است برای بالا بردن حد بهره مندی فراگیران از این برنامه ها تلاش بیشتری انجام شود.